Ακριβώς αυτή την περίοδο που λήγουν (στις 14/02/2013) 42 Κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας μεταξύ των οποίων και η δική μας (της Ο.Τ.Ο.Ε.) κάποιοι νοσηροί κυβερνητικοί εγκέφαλοι σκέφτηκαν ότι είναι η κατάλληλη στιγμή μετά την ουσιαστική κατάργηση του Δικαίου των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας να αποσαθρώσουν και το Συνδικαλιστικό Δίκαιο που επί 30 συναπτά έτη εδράζεται στον Νόμο 1264/82.
Η προφανής δικαιολογία προς την ταλαιπωρημένη Κοινή Γνώμη είναι η «κατάχρηση» των απεργιακών κινητοποιήσεων. Η δόλια επιδίωξη όμως των εμπνευστών της «μεταρρύθμισης» είναι ο εξαναγκασμός των υγιών στοιχείων του συνδικαλισμού σε «οικειοθελή αποχώρηση» με την αφαίρεση στοιχειωδών δικαιωμάτων της αυτονομίας των συνδικάτων που τα έχουν βαφτίσει ως «προνόμια».
Ποιοι; Οι «αρχιερείς» της προνομιακής μεταχείρισης για εαυτούς και αλλήλους…
Όσα «αυτογκόλ» και αν έχουν πετύχει, κατά καιρούς οι συνδικαλιστές σε βάρος τους και όσα λάθη ή και παραλείψεις και αν έχουν εντοπιστεί στην συνδικαλιστική δράση, η αλήθεια είναι μία:
Η ατομική διαπραγμάτευση των όρων αμοιβής και εργασίας των εργαζομένων πάντα θα είναι εξαρτώμενη από την εργοδοτική αυθαιρεσία και υποκείμενο διαρκών «πιέσεων», ενίοτε και απειλών, υπό το φάσμα της ανεργίας!
Αντίθετα η συλλογική διαπραγμάτευση δεν είναι μόνο πιο αποτελεσματική από πλευράς ουσίας, αλλά και βαλβίδα εκτόνωσης των εργοδοτικών πιέσεων προς τον εργαζόμενο…
Απόδειξη: Η λήξη των συμβάσεων εργασίας σε άλλους Κλάδους εργαζομένων έχει οδηγήσει μόνο κατά το τελευταίο έτος 1.200.000 περίπου εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα στην υπογραφή Α τ ο μ ι κ ώ ν Συμβάσεων Εργασίας με δυσμενή αλλαγή των όρων εργασίας (ευέλικτες μορφές απασχόλησης) και ανάλογη μείωση αποδοχών. Οι εργαζόμενοι αυτοί αποτελούν το 60% του δυναμικού του ιδιωτικού τομέα και η εκτίμηση που υπάρχει είναι ότι το ποσοστό αυτό μέχρι το τέλος του 2013 θα ανέλθει στο 80%, με την υπογραφή Ατομικών ή και Επιχειρησιακών Συμβάσεων Εργασίας.
Η ισχύς των 42 Κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας που λήγουν στις 14/02/2013 – αν δεν υπογραφούν νέες στο μεταξύ – φτάνει μέχρι τις 14/05/2013, αφού η «μετενεργεία» τους έχει περιοριστεί από τους 6 μήνες που ήταν στους 3 μήνες!
Αυτό σημαίνει ψαλίδι στις αποδοχές 600.000 εργαζομένων που αφορούν αυτές οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, που μπορεί κατά μέσο όρο να φτάσει το -30%, με την κατάργηση των πάσης φύσεως επιδομάτων και ταυτόχρονη μετατόπιση της διαπραγμάτευσης από το συλλογικό στο ατομικό επίπεδο…
Άλλωστε με στοιχεία του Σ.Ε.Π.Ε. που αφορούν 631 Επιχειρησιακές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (εκπροσωπούνται 79.186 εργαζόμενοι) και για το χρονικό διάστημα Ιανουάριος – Αύγουστος 2012, οι αποδοχές των εργαζομένων μειώθηκαν ήδη κατά 21,09%…
Οι συμβάσεις πλήρους απασχόλησης το 2009 αντιπροσώπευαν το 79% των νέων συμβάσεων εργασίας, ενώ το ποσοστό αυτό περιορίστηκε στο 58,9% το 2011 πάλι με στοιχεία του Σ.Ε.Π.Ε.
Το Α.Ε.Π. από τα 231 δις ευρώ το 2009 μειώθηκε στα 183 δις ευρώ το 2013. Αυτό σημαίνει ενδιάμεση μηνιαία μισθολογική απώλεια 730 € (Ιδιωτικός Τομέας), 900 € (Υπηρεσίες) και 1.000 € (Δημόσιο).
Η ανατροπή του Συνδικαλιστικού Δικαίου (Ν. 1264/82)
Ακριβώς σε αυτό το πλαίσιο επιχειρείται η αποδόμηση του Συνδικαλισμού.
Αντί άλλου σχολίου συνδικαλιστικής προέλευσης και πιθανής σκοπιμότητας θα παραθέσουμε απόσπασμα από το άρθρο του Ι. Κ. Πρετεντέρη στην εφημερίδα «TA NEA» της Τρίτης 12/02/2013, υπό τίτλο «Τέτοιες ώρες…».
«ΑΣ ΠΟΥΜΕ ότι ο νόμος περί απεργιών που έχουμε δεν είναι ο σωστότερος της υφηλίου, να το δεχτώ.
ΑΣ ΠΟΥΜΕ ότι θα ήταν χρήσιμες κάποιες τροποποιήσεις, καμία αντίρρηση – άλλωστε, από το 1982 που ψηφίστηκε έχουν περάσει τριάντα ένα χρόνια!..
ΠΟΙΟΣ ΛΟΓΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ όμως μπορεί να θεωρεί ότι εκείνο που χρειάζεται σήμερα η χώρα, μέσα στο κλίμα κοινωνικής έντασης που ζει, είναι να ανοίξουμε κουβέντα για το απεργιακό δίκαιο;
ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΛΟΓΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ μπορεί να πιστεύει ότι αυτό που λείπει στην κυβέρνηση είναι μία αφορμή για καβγά;
ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΑΠΛΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ λοιπόν ομολογώ ότι η πρόθεση του υπουργείου Εργασίας να θέσει σε «διαβούλευση» το ενδεχόμενο αλλαγών στον νόμο για τις απεργίες με ξεπερνάει.
ΤΕΤΟΙΕΣ ΩΡΕΣ, τέτοια λόγια!
ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΔΗΛΑΔΗ που η συμπολίτευση κατηγορείται πως με τις αλλαγές στα εργασιακά που ψηφίστηκαν στα Μνημόνια ΙΙ και ΙΙΙ λειτουργεί περίπου ως «βαποράκι» των εργοδοτικών συμφερόντων, έρχεται επιπροσθέτως να ανακινήσει και θέμα απεργιών.
ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΗΜΑ θα είναι να γραφτούν απευθείας στον ΣΕΒ.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΛΠΙΖΩ ότι η ανακίνηση του θέματος ήταν απλώς μια άστοχη ενέργεια και όχι μια βλακώδης επιδίωξη.
ΤΟ ΒΕΒΑΙΟ ΕΙΝΑΙ ότι την τελευταία τριετία, λόγω της τρόικας και των Μνημονίων, η χώρα έχει μπατάρει απολύτως προς τη πλευρά των επιχειρηματικών συμφερόντων. Εις βάρος της μισθωτής εργασίας.
ΑΥΤΟ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΗΚΕ μέσα από το εφεύρημα των «μεταρρυθμίσεων» – οι περισσότερες από τις οποίες δεν είναι παρά εργοδοτικά ρουσφέτια…
ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΠΛΕΟΝ και σε επίπεδο κοινωνίας και σε επίπεδο πολιτικής είναι να αποκατασταθεί η κοινωνική ισορροπία – όχι να μπατάρουμε και άλλο!..
ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΔΗΛΑΔΗ στις συλλογικές συμβάσεις, στον ελεύθερο κοινωνικό διάλογο, στην επεκτασιμότητα, στη διαιτησία, στις αποζημιώσεις και σε όλα όσα έχουν μονομερώς καταργηθεί.»
Και καταλήγει εύστοχα ο διακεκριμένος αρθρογράφος:
«ΔΙΟΤΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ των προσεχών ετών είναι ένα, προφανές και απολύτως αυτονόητο: η αποκατάσταση της κοινωνικής ισορροπίας που έχει διαταραχθεί.
ΟΠΟΙΟΣ ΤΟ ΔΙΑΤΥΠΩΣΕΙ πειστικά θα κερδίσει με περίπατο της επόμενες εκλογές.
ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΤΟ ΚΑΤΟΡΘΩΣΕΙ θα αναδειχθεί στην ηγεμονική πολιτική δύναμη της επόμενης δεκαετίας.
ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ είναι ανέμελες ασκήσεις ευθανασίας όσων δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει γύρω τους».
Το καταλάβατε κύριε Βρούτση;
Για το Δ.Σ. του Σωματείου Union Eurobank
Ο Πρόεδρος Ο Γεν. Γραμματέας
Στάθης Χαρίτος Γιάννης Σιδεράτος
